dīmicātiō ōnis, f dimico, a fight, combat, struggle, encounter: maxima, Cs.: bellum ingenti dimicatione geritur, L.: priorum dimicationum fructus, Cs.: proelii: universae rei, a general engagement, L.
— A combating, struggling, contest, rivalry: erepti sine dimicatione: in rem p.: cum dimicatio proposita sit, L.: vitae dimicationes, perilous contests: capitis.