coniūrātus adj. P. of coniuro, bound together by an oath, associate, allied, conspiring: homines: Agmina, O.: rates, of allies, O.: in proditionem, L.
—Poet., with inf: Graecia coniurata rumpere nuptias, H.: caelum rescindere, V.
—Plur m. as subst, conspirators: manus coniuratorum: de coniuratis decernere, S.: quos coniuratos haberet dimittere. i. e. his new levies, L.