autem conj., an adversative particle which regularly follows an emphatic word, or two or more closely connected words, but, on the other hand, on the contrary, however: hostium vim sese perversurum putavit, pervertit autem suam: cum hic Roscius esset Ameriae, T. autem iste Roscius Romae: moleste enim tulerat ... ego autem non moleste fero.
— In contrasted conditions, si ... si autem
— si or nisi ... sin autem: si non venit, quid attinet? si autem venit, quid attinuit?
— In a condition in contrast with a preceding negative or question: nobiscum nec animo certe est nec corpore. si autem domi est.
— Ellipt.: Thr. Ego non tangam meam? Ch. Tuam autem, furcifer? Yours, say you? T.: perii, quid hoc autemst mali? T.
—In exclamations: ecce autem alterum, T.: eccui autem non proditur revertenti?
— In a correction or explanation: num quis testis Posthumium appellavit? Testis autem? non accusator?: In Africam transcendes. Transcendes autem dico, L.: ab hostibus captae. quibus autem hostibus? nempe iis, etc.
—In a transition, but, and now: atque haec in moribus. de benevolentia autem, quam, etc.: de inferendā quidem iniuriā satis dictum est. praetermittendae autem, etc.
— Introducing a parenthesis: quod vitium effugere qui volet (omnes autem velle debent) adhibebit, etc.
— Resuming a thought: honestum autem id, quod exquirimus.
—Adding a new circumstance or a climax: tulit hoc graviter filius
— augebatur autem eius molestia, etc.: magnus dicendi labor, magna res, magna dignitas, summa autem gratia.
—In a syllogism, to introduce the minor proposition, now, but, C.