mānālis, e, adj. mano, flowing (ante-class.): manalem fontem dici pro eo, quod aqua ex eo semper manet, Paul. ex Fest. p. 128 Mull.; cf. id. p. 157 ib.: manalem vocabant lapidem etiam (cf. another signif. in the foll. art.) petram quandam, quae erat extra portam Capenam juxta aedem Martis, quam cum propter nimiam siccitatem in Urbem protraherent, insequebatur pluvia statim, id. p. 128 ib.; cf.: manalis lapis, qui tunc movetur, cum pluviae exoptantur, Varr. ap. Non. 547, 10, and Fulg. Expos. Serm. p. 559, 16 sq.

—Hence, subst.: mānāle, is, n., a ewer, Varr. ap. Non. 547, 9; cf. aquaemanalis.