lustrum, i, n. 1. luo, lavo; cf.: monstrum, moneo, a slough, bog, morass, puddle. Lit.: prodigunt in lutosos limites ac lustra, ut volutentur in luto, Varr. R. R. 2, 4, 8.

— Transf. A haunt or den of wild beasts: lustra ferarum, Verg. G. 2, 471; id. A. 3, 647: lustra horrida monstris, Val. Fl. 4, 370.

— A wood, forest: postquam altos ventum in montes atque invia lustra, Verg. A. 4, 151: inter horrentia lustra, id. ib. 11, 570.

— A house of ill-repute: ubi in lustra jacuisti? St. Egone in lustra? Plaut. Cas. 2, 3, 26: quod dem scortis, quodque in lustris comedim, id. Bacch. 4, 4, 91; id. Curc. 4, 2, 22: in lustris latet, Turp. ap. Non. 333, 15: in lustris, popinis, alea, vino tempus aetatis omne consumpsisses, Cic. Phil. 13, 11, 24: homo emersus ex diuturnis tenebris lustrorum, id. Sest. 9, 20.

— Debauchery; cf.: lustra significant lacunas lutosas, quae sunt in silvis aprorum cubilia. A quā similitudine, hi, qui in locis abditis et sorditis ventri et gulae operam dant, dicuntur in lustris vitam agere, Paul. ex Fest. p. 120: domus, in qua lustra, libidines, luxuries, omnia denique inaudita vitia, versentur, Cic. Cael. 23, 57: studere lustris, Plaut. As. 5, 2, 17: lustris perire, Lucr. 4, 1136: vino lustrisque confectus, Cic. Phil. 2, 3, 6: qui pugnent, marcere Campana luxuria, vino et scortis omnibusque lustris per totam hiemem confectos, Liv. 23, 45, 3.