cascus, a, um, adj. cf. canus, old: cascum significat vetus: ejus origo Sabina quae usque radices in Oscam linguam egit, Varr. L. L. 7, § 28; cf. Mull. Etrusk. 1, p. 41, and v. casnar: quam prisci casci populi tenuere Latini, Enn. Ann. 24 Vahl.; cf. Cic. Tusc. 1, 12, 27; so Manil. and Papin. ap. Varr. l. l.; Att. ib.: sal, Aus. Ep. 22, 27.

— Hence, * cascē, adv.: casce nimis et prisce loquens, in an old-fashioned manner, Gell. 1, 10 in lemm.