īnfitior ātus, ārī, dep. infitiae, not to confess, to contradict, deny, disown: non infitiando confiteri videbantur: cum id posset infitiari, repente confessus est: in quā me non infitior esse versatum.
—Pass: Progenies haud infitianda parenti, O.
— Of a debt or deposit, to deny, repudiate: quid si infitiatur?: depositum, Iu.: pretium, O.